باران و مورچه‌ها

اين چند روز دو دوره باران حسابي باريده،‌ يک بار نتوانستم توي خانه گير کنم و با موتور زدم به خيابان توي باران چسبيد واقعاً چسبيد انرژي‌ام تا دو روز تخليه بود. تنها چيزي که عيش را منقص مي‌کرد اين عينک لعنتي بود. هميشه با آدم‌هاي عينکي از جمله خودم مشکل داشته‌ام
خيس که آمدم خانه همان‌طور که مادرم پيش‌بيني کرده بود باران با آمدن من تمام شد. بعد ديدم خيابان‌مان شلوغ شده خيلي بيشتر از شب‌هاي عادي ماشين و موتورها ويراژ مي‌دادند و آب مي‌پاشيدند اين ور و آن ور، هميشه بعد از باران وقتي آدم‌ها را توي خيابان مي‌بينم به ياد مورچه‌ها مي‌افتم که بعد از باران از لانه مي‌زنند بيرون. راست‌اش نمي‌دانم آدم دنبال چه چيز بعد از باران مي‌زند بيرون اما من خودم بيشتر زمان باران باريدن را دوست دارم. حس رمانتيک يا شاعرانه نيست. بيشتر هيجان و شيطنت است. در روزگار بچگی با اولين قطرات باران لباس را در مي‌آورديم و مي‌پريديم توي حوض هنوز هم توي باران دلتنگ گرماي حوض مي‌شوم. تنها سرت بيرون باشد و باران بخورد روي سرت.
بعضي‌ معتقدند ما به دليل زندگي در مناطق خشک دچار عقده آب هستيم تا جايي کمي آب مي‌بينيم کنترل خود را از دست مي‌دهيم. راست‌اش نمي‌دانم اين حرف چقدر درست است. اما من وقت باران دو چيز را خيلي دوست مي‌داروم (با لهجه شيرازي بخوانيد) يکي دويدن پياده يا با موتور! زير باران و از آن بيشتر خوابيدن. هاي مي‌چسبه خوابيدن. خدا بهتون در اين زمينه توفيق بده